Verslag Marlies bezoek april 2015

site-bezoek-2016-header-2

Verslag Marlies bezoek april 2015

site-bezoek-2016-header-1

14 mei

Ongedeerd thuis. Niet te geloven, dat we op dinsdag vanuit Pokhara met de bus weer in Kathmandu arriveerden en er opnieuw twee aardbevingen waren geweest! In de denderende bus hebben we de schokken niet gevoeld, maar we zagen wel mensen de straat op rennen en in de bus voelden we de paniek groeien door de telefoongesprekken die ontstonden. 

In Kathmandu veel mensen met beddengoed, op zoek naar een open ruimte. Thamel opnieuw een verlaten gebied, waar alle gebouwen gesloten waren. Gelukkig konden we naar onze vrienden Bishwa en Bijay, waar we opnieuw gastvrij werden ontvangen. Hun watertank is nog steeds niet gerepareerd, dus behelpen met wassen.

‘ s Nachts opnieuw naschokken. Alertheid weer groot evenals de angst! Ga ik de angst voor trillingen nog ooit kwijt raken?

De laatste dag in Kathmandu verloopt heel anders dan we in gedachten hadden; een enkel winkeltje is open, de regering heeft aangekondigd alle scholen een maand te sluiten, de meeste mensen verlaten Kathmandu en gaan naar hun familie.

Tot de laatste minuten voor vertrek van ons vliegtuig blijft het spannend; wanneer er nog een beving komt kunnen we niet omhoog. Dat laatste is gelukkig niet het geval! Aan boord enkele gewonden en begeleidende artsen en verpleegkundigen. Ook vertrekkende artsen van het Rode Kruis uit Noorwegen en Duitsland en een Israëlisch medisch team.

Op Schiphol en thuis sluiten we geëmotioneerd onze kinderen en kleinkinderen in de armen. Milan en Luna willen ons bijna niet meer loslaten.

Veilig THUIS!

WIJ GAAN DOOR MET ONS AAMAGHAR RESCUETEAM

Bijay vertelde ons over de twee dorpjes van de jongens die tijdelijk bij hem wonen. Ze komen uit het zwaar getroffen Sindhupalchok.

Alle 70 gezinnen verloren hun huizen, slechts 5 doden omdat de meeste mensen op het veld aan het werk waren. De dorpsbewoners van Sundirjar slapen en wonen onder stukken tentzeil. We gaan kijken of we ook hen kunnen helpen met zinken golfplaten.  

Met de ontvangen giften kunnen we super veel betekenen. Door ter plekke materialen te kopen helpen we naast daklozen ook de winkeliers, die net als elke Nepalees zwaar te lijden hebben onder de gevolgen van de natuurramp.

Inmiddels bericht van Minu dat de schoolbus van Aamaghar vandaag pannen en kookgerei gaat brengen naar Desisahar in het Gorkhagebied.  

Trots zijn wij op de Nederlanders die door ruimhartig te geven aan Light of Life inmiddels honderden Nepalezen daadwerkelijk hebben geholpen.Trots ook op het team van Aamaghar, dat zich nog steeds vol overgave en energie inzet op daar te helpen waar het hard nodig is.

Laten we samen doorgaan met het verspreiden van Light of Life. Marlies

12 mei

Vanmorgen is Nepal wederom getroffen door een pittige aardbeving. Marlies en Hein zijn ongedeerd en in Kathmandu bij Biswha en Bijay. Dit keer hebben ze de schokken nauwelijks gevoeld.

12 mei

Lieve allemaal,  

Half vijf in de morgen. Kan niet slapen, straks met de bus terug naar Kathmandu. Eerst is daar de emotie om alle lieve kinderen en vrienden hier achter te moeten laten, direct gevolgd door een angst en beven gevoel (waarbij ik hoop dat dat laatste NIET gaat gebeuren) om terug te keren naar Kathmandu. Maar eerst nog even terug kijken op de afgelopen twee dagen.

11 mei

Hein gaat vandaag op pad samen met Binod en Janak om zinken platen te overhandigen in het getroffen Gorkha-gebied. Ze gaan naar een klein dorpje, waar 20 huizen zijn verwoest. De hoofdonderwijzer heeft afgelopen zaterdag dringend gevraagd zijn dorp niet te vergeten. Met de golfplaten kunnen ze voor de regentijd begint – en soms vallen er alle fikse buien – een dak boven hun hoofd hebben.

Er is in totaal 6 uur nodig om op de plek te komen met een vrachtwagentje en er moet 45 minuten te voet worden geklommen om bij de verwoeste huizen te komen. Maar wat een blijdschap bij alle bewoners. Tranen en een grote dankbaarheid.

Uit bescheidenheid heeft de onderwijzer enkel platen gevraagd, maar de mensen hebben niets om op en in te koken, ook missen ze dekens.In overleg met het team gaan we kijken of de bus van Aamaghar op zaterdag (vrije dag van school) deze spullen kan gaan brengen. Want dankzij jullie fantastische donaties kunnen we als Aamaghar Rescueteam aan hun vraag voldoen.  

Wat gebeuren er in Nederland en in Nepal mooie dingen en wat zijn Hein en ik super dankbaar dat we hierin tijdens deze reis iets mogen en kunnen betekenen!!! We kunnen jullie niet genoeg bedanken!

10 mei

Jarig en naast alle felicitaties en cadeautjes daarbij een dubbel gevoel. Toch is deze zestigste verjaardag een van de mooiste uit mijn leven; ik heb in het ziekenhuis van Pokhara aan heel veel gewonde mensen versnaperingen uitgedeeld.

Een lichtje in hun ogen gezien; wat een dappere mensen. Sommigen zwaar gewond, anderen met gebroken benen en/of armen. Een jonge moeder die haar ongeboren kindje heeft moeten afstaan, terwijl een bed verder net een tweeling is geboren. Ze dragen het allemaal op een bewonderenswaardige manier. 

Daarna naar Aamaghar waar we de kinderen een klein feestje niet willen onthouden. Blije snoetjes bij onze kindjes, die zich vol overgave hun stukje van de 4 kilo zware taart laten smaken. Vraag niet hoe we die boven op de berg hebben gekregen.  

En dan is daar een pakket uit Nederland – bijzonder hoe dat Aamaghar ooit heeft kunnen bereiken – van de MR van basisschool de Pieter Wijten. Het bevat een duplicaat van een bord dat daar in de school hangt, gekregen bij mijn afscheid met de tekst “Elk kind een belofte”. Whow, emotioneel, want waar wil je nou meer dan op dit moment, in dit land een goed toekomstperspectief voor kansarme kinderen. Dank je wel MR en in het bijzonder Gerwald!

En hoe fantastisch dat daar op Aamaghar een team staat dat oog heeft voor de talenten, die elk kind in zich heeft!

9 mei

Er is weer nieuws. Voor het Rescuefonds in actie klik hier!

7 mei

Lieve allemaal,

Ik weet niet goed waar te beginnen. Jullie medeleven is overweldigend. De naam van onze school Aamaghar betekent moederhuis; als een moeder willen we kinderen liefde en geborgenheid geven en van daaruit helpen hun talenten te ontwikkelen.

En een Aamaghar willen we zijn voor ALLE kinderen, ook de kinderen en hun ouders die alles verloren hebben tijdens de aardbeving. Dankzij zoveel positieve reacties en support van jullie kunnen we ECHT iets gaan betekenen in het zwaar getroffen Gorkha-gebied. Woorden schieten tekort om onze dank uit te drukken voor wat door jullie mogelijk wordt gemaakt!  

In Khoplang VDC zijn 30 huizen verwoest, waardoor 150 inwoners dakloos zijn geworden, die nog geen hulp hebben gekregen. Vandaag hebben we een plan gemaakt en morgen gaan we tenten, dekens, huisraad, voedsel en kleding kopen. Vrijdagnacht om 3.00 uur gaan we samen met het Aamagharteam in de schoolbus naar het ver afgelegen dorp. Daar kunnen we de middelen verdelen en de mensen een riem onder het hart steken. 

De kinderen van Aamaghar hebben ook geld ingezameld. Gisteren heeft the second class uitgerekend hoeveel zij hebben opgehaald. Ze hebben 1052 rupees verzameld, dat is ongeveer 10 euro. Een knappe prestatie in dit arme gebied. Samen met de bijdragen van de leerkrachten en de steun uit Nederland kunnen we de verbondenheid met de mensen in nood omzetten in daadwerkelijke steun met zoveel liefde en warmte gegeven!

Maar vandaag kwam ook het bericht dat de vierjarige Nisha is overleden. Haar broer zit op Aamaghar in the first class, het zusje zit in de peutergroep. Nisha was lichamelijk en geestelijk beperkt, een klein ziekelijk meisje, waar de moeder veel zorgen om had. Vorig jaar zijn we met haar naar het ziekenhuis geweest om te kijken welke mogelijkheden tot hulp er waren. Ze heeft medicijnen gekregen, maar die konden niet voorkomen dat ze verder verzwakte en vandaag overleden is. Mijn gedachten zijn bij haar en haar dappere mama, die Nisha overal naar toe droeg, op haar manier en met de aanwezige mogelijkheden geknokt heeft voor haar kindje.

Vanavond branden er overal in Pokhara kaarsjes voor de slachtoffers van de aardbeving. Wij hebben ook kaarsjes aangestoken, hebben stil gestaan bij alle overledenen en ook een kaarsje aangedaan voor de kleine Nisha, haar ouders, broer en zusje.  

Zo meteen naar bed, omdat we morgen flink aan de slag gaan om jullie bijdragen zo effectief mogelijk in te zetten voor Light of Life in het leven van de slachtoffers van de aardbeving. Binnenkort meer informatie.  

Lieve mensen, Dhanybhad , Dhanybhad!!! Marlies  

28 april

Na nog een schok gisteren laat in de avond staan we klaar om naar Pokhara te gaan.Een taxi brengt ons naar een centrale plaats, waarvandaan minibussen vertrekken naar Pokhara.Govinda vindt na enige tijd een taxi die ons wil vervoeren. De tarieven zijn tot exorbitante hoogte gestegen, maar dat weerhoudt ons niet.Het is verschrikkelijk wat we nog tegen komen bij het verlaten van Kathmandu. Wat een schade, met man en macht wordt puin geraapt. Nog een groot aantal huizen staat op instorten, een enkele schok is voldoende om hele gebouwen te laten instorten. We worden ingehaald door een jeep met in de laadruimte een uit de puinhopen bevrijde gewonde.

Wat een ramp. Op de weg naar Pokhara liggen af en toe wat brokstukken op de weg, verder is de schade hier beperkt. We bereiken Pokhara en voelen ons hier veiliger. Er blijken hier ook nog wel schokken te zijn, maar er is veel meer kans om een open ruimte te bereiken.

Emoties bij het weerzien met Minu; we zijn blij elkaar in levende lijven te kunnen omhelzen. Ze vertelt me dat er in Pumdi Bhumdi geen gewonden zijn gevallen, maar wel is er schade aan 14 boeren woningen. Ook het huis van Ansu, leerkracht op Aamaghar is compleet verwoest. Ook Aamaghar zelf heeft schade, scheuren in een van de buitenmuren. Verslagenheid en angst zijn groot, verdriet om alle doden, om het leed in zoveel families in het hele land drukt zwaar op iedereen. Gorka, nog geen 70 kilometer hier vandaan is compleet verwoest.  

Ook voor ons is het niet te bevatten.Hoewel we ons hier een stuk veiliger voelen dan in Kathmandu, blijf je bedacht op elke beweging die je ook maar denkt te voelen. Hari, eigenaar van Hotel ABC, is blij ons heelhuids te zien en omgeeft ons met de vertrouwde hartelijkheid.

Maar nu eerst …… slapen !!! Lieve groet, Hein en Marlies

27 april

Niet naar Pokhara. Het gevaar is te groot; vannacht nog twee kleine schokken geweest en regen, waardoor gevaar van landslides te groot is. Govinda gaat proberen een vliegticket te regelen. We wachten af. Vandaag zou het feest zijn op Aamaghar; we zouden het 3 jarig bestaan vieren. Hoe anders staat het er voor!

Hein en ik lopen richting Pashupatinath; voor Hindoes een heilige plaats aan de heilige rivier. In het verleden een plek om in stilte de rituelen van de lijkverbranding bij te wonen. Onderweg zien we grote groepen die onder een tentzeil de nacht hebben doorgebracht, bang voor nog meer schokken en ravage. De hele dag door hoor je sirenes van ambulances en brandweer en het geronk van helikopters op zoek naar overlevenden. Ook Pashupatinath ademt een andere sfeer, de kraampjes waar allerlei artikelen verkrijgbaar waren voor de rituelen staan er niet. Nog voor je het complex binnengaat staan de baren met dode mensen. Rouwende mensen rondom de lijken. We gaan het complex niet in, slaan af om via een omweg weer bij Bishwa te komen.

Onderweg veel schade aan huizen, mensen die tussen de puinhopen naar bezittingen zoeken, een ingestort huis waar het bed uit de slaapkamer steekt. Hoe plots kan je leven er anders uit zien. Ingetogen verdriet dat samen met familie en buurtgenoten wordt gedeeld.

De regering heeft 5 dagen van rouw afgekondigd. Scholen zijn gesloten, veel winkels en bedrijven zijn dicht. Aanschaf van het schaarse hout voor de brandstapels om de lijken te verbranden is voor een doorsnee Nepalees onbetaalbaar, nu wordt het hout door de regering beschikbaar gesteld.

Bishwa en Bijay hebben schade aan de watertank, waardoor toiletdoorspoeling en stromend water ontbreken. Geen mensen om het probleem op te lossen.

We wijken uit naar een ander hotel, door Govinda zorgvuldig geselecteerd op veiligheid en scheuren. In het hotel ook gearriveerde artsen uit Australië om hulp te bieden aan het grote aantal gewonden. Aantal doden en gewonden stijgt nog steeds, sommige plekken zijn moeilijk bereikbaar en door nieuwe schokken ontstaan opnieuw problemen. We geven ons over aan de situatie, en wachten af. Internet is hier weer niet bereikbaar, dus maar vast aan de slag op Pages.

Jammer, door de vele reacties voelen we ons oprecht gesteund. Het delen van onze ervaringen helpt in het verwerken van wat we meemaken. Elk moment van de dag ben je bedacht op een schok en weg rennen. Die angst zal nog wel even duren. 
Lieve mensen, nogmaals dank voor jullie medeleven. Doet ons GOED!

26 april

Meer nieuws van ons voor iedereen die meeleeft. Voor het eerste internet, dus grijp ik deze kans met beide armen. Wat fantastisch begon en direct weer zo vertrouwd en goed voelde, werd zaterdag rond 11.45 uur abrupt anders.

Bezig met de nabespreking van een vergadering werden de vogels opeens opmerkelijk druk begon alles vreselijk te schudden en sloeg de paniek toe. Iedereen holde naar de plek voor het hotel en hield elkaar vast. Op zo’n moment denk je, dat was het dan hier eindigt het.

Daarna weer rust en ontlading, totdat de volgende schok zich aandient en de volgende en elke keer opnieuw de angst, het bedachtzaam zijn op elke beweging die je voelt. Verbondenheid met de mensen met wie je deze gevoelens deelt.

Later in de middag toch de straat op, Thamel in, waar de eerste gevolgen van de aardbeving zichtbaar worden. Een winkelpand weggezakt en tegen een ander pand gevallen. Oude huizen ingestort, we lopen nog verder tot Durbar Square en zien dan pas echt wat er gebeurd is. Complete ravage op dat o zo prachtige plein. Verbijstering dit kan niet waar zijn.

Hein die tijdens de vergadering overwoog of hij het plein op zou gaan, maar omkeerde. Hier moeten veel toeristen zijn geweest op het moment van de beving. Hoe nietig de mens, wat een historie verwoest. Terug naar het hotel. Geen electriciteit, geen keuken, enkel mensen in gespannen afwachting wat gaat er nog komen, hoe veilig zijn we. Er wordt geslapen in de lounge, nou ja slapen, bij elke beweging alert en klaar om naar buiten te rennen.

Zondagochtend opnieuw een schok, gelukkig een kleintje. We maken ons op om naar het busstation te gaan voor onze reis naar Pokhara.Het altijd drukke Thamel is veranderd in een spookachtige wijk; lege straten, winkels en restaurants afgesloten en veel ruimte op de weg. Bij het busstation geen bussen; niemand weet hoe de weg naar Pokhara er uit ziet, er worden geen risico’s genomen.

We gaan met de taxi naar Bijay, krijgen van hem een ontbijt en besluiten naar de vluchthaven te gaan om te kijken of we met het vliegtuig naar Pokhara kunnen. Lange rijen mensen die naar India willen, geen vluchten naar Pokhara omdat de piloten worden ingezet als reddingsteam. Inmiddels weten we dat er 1500 doden zijn en 4500 gewonden. Govinda heeft zich aangemeld als vrijwilliger in het ziekenhuis.

Op de parken hebben zich honderden mensen geïnstalleerd in de hoop hier veilig te zijn. Wij terug naar ons hotel, waar we opgevangen worden door het personeel; we moeten buiten blijven omdat er om vijf uur opnieuw een zware beving wordt verwacht, die niet komt.

Mensen fokken elkaar op, de gasten willen de nacht buiten doorbrengen in de spookstad die Thamel nog steeds is. Wij kiezen er voor om opnieuw naar Bishwa en  Bijay te gaan. Hun huis is stevig en ligt in een wijk met minder hoogbouw. Telefoons werken nog steeds nauwelijks, gelukkig tussendoor contact gehad met onze dochters, voor wie de onzekerheid ook slopend moet zijn.

Hartelijk ontvangen door onze lieve vrienden. Bij hun internet aanwezig en onze telefoons kunnen worden opgeladen.

Telefonisch contact met Govinda; morgen proberen met een minibussen samen met Shashi en zijn gezin naar Pokhara te reizen. Nog steeds geen contact mogelijk met Minu; hoe is het daar met iedereen?

De huizen van de boeren zijn van leem en vallen gemakkelijk uit elkaar bij schokken. Vragen, vragen, vragen, onzekerheid ook. Inmiddels belt een ongeruste Hari van het ABChotel. Hopelijk kunnen we morgen naar hem toe. De smakelijk bereide maaltijd van Bishwa doet ons goed. Nu liggen we in de logeerkamer en opnieuw lichte schokken, die me doen bibberen. Adrenalinegehalte is hoog!

Hoop zo dat ik kan slapen, want ik ben doodmoe. Houd jullie op de hoogte. Lieve groet, Hein en Marlies

Klik hier om enkele foto’s van de aardbeving te bekijken.

Klik hier om terug te keren naar de bezoeken-pagina.