Verslag Marlies bezoek april 2018
Ook dit jaar deelt Marlies haar ervaringen tijdens haar bezoek aan Aamaghar in Nepal. Zij stuurt regelmatig nieuws om te delen met een ieder die Light of Life een warm hart toedraagt.
Marlies vertelt:
13 mei 2018: de laatste week alweer!
Op zondag flink aan de slag met de kinderen van de derde en vierde klas.
Zij zijn nu aan de beurt om de doeken voor de tentoonstelling te schilderen.
Geweldig om opnieuw de verbinding tussen de twee werelden te zien.
Ook mooi om de verschillen in creativiteit tussen de kinderen te ontdekken. Er zitten een paar toptalenten tussen. Vooral Kushal valt op; hij behoort tot de laagste kaste en heeft een pittige thuissituatie. Zeer geconcentreerd buigt hij zich over de opdracht en gaat helemaal op in zijn werk. Mooi dat hij zich op deze manier helemaal kan uitleven.
Doordat een gedeelte van de weg naar Chutral hoog in de bergen wordt opgelapt, kan de bus in die bocht er niet door.
Er wordt een oplossing gezocht en gevonden; de bus wordt de komende tijd net voorbij de wegwerkzaamheden geparkeerd en chauffeur en kinderen lopen van Aamaghar naar deze plek en omgekeerd. Voor driver en kids een extra belasting, die tijd en inspanning kost, maar er zit even niets anders op.
Terug in Hotel ABC herhaalt de geschiedenis van tien jaar geleden zich; bij Hari achterop de motor naar de oudjes. In the elderly shelter worden oude mensen opgevangen, die geen kinderen hebben die hen kunnen verzorgen. Geen AOW zoals in Nederland, dus hoge nood om deze mensen een fijne oude dag te bezorgen. En dat lukt fantastisch. Elk jaar opnieuw word ik getroffen door de fijne sfeer, de blijheid en dankbaarheid van deze mensen.
Maandag
Inmiddels wordt er op het terrein van Aamaghar flink gebouwd om een bouwvallige opslagruimte om te toveren in een tijdelijk klaslokaal voor class fifth.
Deze kleine groep heeft geen eigen ruimte in het gebouwd omdat ook de special needs kids gehuisvest moeten worden.
Wanneer het tweede gebouw klaar is, zullen ze daar naartoe verhuizen en hebben we bedacht dat het kleine gebouwtje kan worden gebruikt als ruimte om fysiotherapie en logopedie te geven.
Geweldig om twee mannen uit de directe omgeving bezig te zien. Het is allemaal handwerk en …… wordt mogelijk gemaakt uit het sponsorgeld van de bergbeklimmers die het Mount Everest Basecamp hebben bereikt.
Vandaag ook de mathematicles gevolgd van Monika een nieuw te benoemen leerkracht. In Nepal krijgen de kinderen vanaf the fourth class wiskunde.
Onvoorstelbaar, zoals ze ook al bij de kleuters leren lezen. Hier geen globaal methode die uitgaat van woordjes, maar het opdreunen van het alfabet en daarna door een woord te spellen tot lezen te komen.
Deze onderwijsmethodes zijn overgewaaid uit India, zoals ook de Assembly, die elke morgen voor de school plaats vindt, waarbij kinderen gezamenlijk gymoefeningen uitvoeren, bidden, het volkslied zingen en belangrijke dingen delen.
Monika is een rustige, gedreven leerkracht, die al snel contact krijgt met de leerlingen en haar opdracht goed uitvoert.
Positief advies, dat wordt opgevolgd!
Terug na een dag werken zijn daar dan de vier bergbeklimmers.
Een bijzonder weerzien. Twaalf dagen zijn ze op pad geweest en het was afzien. Niet alleen het stijgen op grote hoogte kostte energie, maar ook de kou heeft hen parten gespeeld. De lodges waarin ze verbleven waren niet verwarmd, waardoor ze het in en in koud hebben gehad. Ze hebben allemaal een topprestatie geleverd, die ieder op eigen wijze heeft beleefd. Fijn dat we weer samenzijn.
Deze avond zijn we uitgenodigd bij Durga in de sloppenwijk Hanumantole. Met zijn vijven zitten we in de kamer waar ook de zwaar gehandicapte Aliya ligt.
Durga en haar gezin ontvangen ons allerhartelijkst en ze heeft een heerlijke maaltijd voor ons bereid. Ondertussen haalt Stijn alles uit de kast om contact te krijgen met Aliya en in die opzet slaagt hij volledig. Vertederd zijn we door zijn reacties, maar ook door de liefdevolle manier waarop Durga haar zoon nu al 20 jaar verzorgd. Wat verricht deze vrouw in haar omgeving wonderen en wat raakt me dat bij elk bezoek steeds opnieuw. In de afgelopen tien jaar is er al vanaf het begin een band tussen ons ontstaan, die heel diep gaat. Communiceren is lastig vanwege de taal, maar wordt opgelost door een buurjongen en sommige zaken daar heb je geen taal bij nodig.
Hanumantole behoort tot de armste wijken van Pokhara, maar je voelt er de kracht en verbinding tussen de bewoners, die er nog echt voor elkaar zijn.
Dinsdag
Voor Jan, Maria en Stijn de eerste ontmoeting met Aamaghar.
Nu zien ze met eigen ogen hoe een droom werkelijkheid is geworden. De kinderen stelen hun hart!
Maar ook moet er gewerkt worden; naast de ruimte die wordt opgeknapt voor class fifth, staat een opslagruimte die uitpuilt. Hierdoor is er geen overzicht meer van wat er ligt opgeslagen. Een hele klus, waarbij meteen gesorteerd wordt wat niet meer te repareren is en wat nog wel. Ze hebben eer van hun werk.
Stijn en Hein wandelen naar the Peace Pagode. Jan, Maria en ik gaan samen met Minu naar de stad om onderwijsleermaterialen te kopen en kleertjes voor de allerarmste kinderen. Een hele klus, maar wel super leuk om te doen.
‘s Avonds een verrassing van Hari: we vieren dat we al tien jaar contact hebben en steeds opnieuw verblijven in hotel ABC, voor mij een tweede home far away.
Een prachtige taart met vuurwerk en een altijd opnieuw heel hartelijke en betrokken hoteleigenaar, die zo veel meer doet en betekent.
En dan is het woensdag en de laatste dag op Aamaghar.
We gaan vandaag met de kinderen mijn verjaardag vieren. De taart wordt elke keer groter en groter en toegezongen worden door zoveel kinderen is pas echt jarig zijn, hoewel de “echte dag” pas morgen is. De kinderen en ik genieten volop.
Het mooiste cadeau van vandaag is echter de komst van Renuka.
Bij de opening van de school vroeg haar moeder ons wat we voor haar gehandicapte dochter konden betekenen. Op dat moment was Aamaghar geen optie; haar situatie bracht toen de veiligheid van andere kinderen in gevaar. Wel is er altijd contact gebleven, zijn we met haar naar de dokter geweest, hebben we dankzij een lieve sponsor, kunnen zorgen voor gezonde voeding, kleding en een looprek en heeft een leerkracht op haar vrije zaterdag Renuka begeleid om zelfredzaam te worden. Renuka heeft echter niet de ouders, die Aliya wel heeft. Vooral haar moeder is zwaar op de hand. Net als Durga heeft ze al een zoon verloren en niet de kracht gevonden om over dit verlies heen te komen. Zowel vader en moeder vinden de verzorging van Renuka moeilijk. Vorig jaar zijn ze verhuisd en dacht ik dat ik Renuka nooit meer zou zien. Heftig, omdat het juist Renuka is (met haar stralende lach wanneer je contact met haar maakt) voor wie je met de juiste aandacht en ondersteuning het verschil kunt maken. Voor mij een grote inspiratiebron om Light of Life te willen zijn ook voor haar.
Nu kwam ze tussen haar ouders in naar Aamaghar gestrompeld; een elf jarig meisje dat volwassen aan het worden is. Haar ouders willen graag terugkomen, zodat ook Renuka naar Aamaghar kan komen als Twinkling Star. En stralen doet ze, net als ik!
Dayenne, je had er bij moeten zijn. We hadden naast heel veel andere materialen ook enkele skippyballen gekocht. Maria ging met Renuka en Dikshya aan de slag. Wat een succes! Er werd flink geoefend, maar er was vooral ook veel plezier.
Samen met de ouders hebben we een oplossing gevonden om het mogelijk te maken dat Renuka naar Aamaghar kan. Wat eerst niet mogelijk was, blijkt nu te kunnen. FANTASTISCH!
De kinderen mogen vandaag eerder naar huis en ik mag met de leerkrachten aan de slag. We evalueren de mindmap van de start van Aamaghar en er rollen mooie ontwikkelpunten uit.
Ook met de leerkrachten de drie principes Zorg goed voor jezelf, de ander en de omgeving uitgewerkt.
Als laatste stil gestaan bij wat doe je wanneer kinderen klaar zijn met hun werk, hoe kunnen ze deze tijd effectief besteden.
En ja dan moet je afscheid nemen van een team waarmee je zo geweldig hebt samengewerkt, en dat jouw droom “elk kind een belofte” waar ook ter wereld dagelijks in de praktijk brengt.
Moeilijk om los te laten, maar ook mooi om vol vertrouwen samen verder te gaan en te weten dat je weer terugkomt op een plek die je zo dierbaar is en waar inmiddels zoveel kinderen met stralende toetjes genieten van elke dag onderwijs.
Donderdag in alle vroegte bij Minu ontbijten en ook hier afscheid nemen.
Het gezinnetje is inmiddels deel geworden van mijn eigen gezin en voelt als familie. Vooral bijzonder om Binod in al die jaren zo in zijn kracht te zien komen.
Wat betekent hij samen met Minu veel voor de mensen om hen heen.
Een lange busreis, met een kapotte band en flinke verkeersopstoppingen verder komen we aan in Kathmandu, waar Bishwa en Bijay een verjaardagsmaaltijd hebben bereid met mijn favoriete toetje.
Ook hier weer afscheid nemen.
Vrijdag een laatste bespreking met Govinda en Narayan.
Koffers pakken en laatste inkopen doen in Kathmandu.
En dan kom je na een lange reis, met een fikse tussenstop in Abu Dhabi weer thuis met een hoofd en een hart vol van alles wat er in drie weken op je pad is mogen komen. Wat hebben we het goed gehad met elkaar en veel mogen en kunnen betekenen voor velen. Het is bijna niet te vatten hoe veel moois heeft mogen ontstaan. Alle ervaringen neem ik mee; ze maken me tot een dankbaar en gelukkig mens.
Dank je wel Mayke, Peter, Jan, Maria, Stijn en Hein, maar zeker ook dank aan ieder van jullie die vanuit Nederland zo betrokken heeft meegeleefd en het mogelijk maakt om Light of Life te realiseren in Nepal maar ook hier in Nederland.
Dank je wel ook Little Lights; wat jullie al zo jong betekenen voor andere kinderen zorgt in ieder geval voor heel veel stralende kinderen op Aamaghar.
En wie weet wordt jullie voorbeeld weer gevolgd door andere kinderen.
Vandaag een rustdag om bij te komen en kinderen en kleinkinderen in onze armen te sluiten.
Morgen – ook weer fijn – “gewoon” de draad weer oppakken en samen met een enthousiaste club taalondersteuners “elk kind een belofte” in Waalwijk en omstreken gestalte geven.
Warme groet,
Marlies
5 mei 2018
Lieve allemaal,
Inmiddels zit de tweede week van ons verblijf erop.
En zoals gewoonlijk komen we tijd tekort.
Afgelopen zondag kennis gemaakt met de Twinkling Stars – onze kindjes met een beperking – en ze voor altijd in mijn hart gesloten. Geweldig om te zien hoe ze genieten op Aamaghar en hoe zorgzaam en liefdevol ze worden verzorgd door caretaker Tara.
De moeder van Dikshya, het kindje met een beenafwijking, helpt haar en leert ook weer het nodige.
De “buurmanpop” die Mayke meegebracht heeft is een succes, evenals de boerenwagen met allerlei toeters en bellen.
Ook geweldig om te zien hoe de kinderen eindeloos bouwen met de Kaplablokjes. Marjanne, wat heeft Martin er mee moeten sjouwen, maar het is het helemaal waard geweest!
Wel maak ik me zorgen om Anjali ; ze is zo fragiel, heeft niets bij te zetten en oogt futloos.
De 11 jarige Samir, daarentegen komt los wanneer je hem uitdaagt met moeilijkere materialen. Zijn ruimtelijk inzicht is geweldig, maar hij spreekt nauwelijks.
Met een juiste aanpak kan hij zich vast nog aardig ontwikkelen.
Kim, ik ga met hem aan de slag met de gekopieerde materialen.
Prabesh is ter observatie, hij draait nu 3 dagen mee met de Twinkling Stars, en drie dagen bij de Todlers.
Het is een enorme blijlever, die geniet van al het nieuws.
Rasmi, een 4 jarig meisje tast de omgeving nog wat af, maar komt ook tot spel.
Dikshya daarentegen neemt – ondanks haar beenafwijking – volop initiatieven en daagt uit in haar gedrag.
En dan is daar Anuk, jongetje met het syndroom van Down. Hem kennen we al langer en het doet goed om te zien hoe hij zich thuis voelt en ontwikkelt.
Sudil ontbreekt vandaag, terwijl ik naar hem heel benieuwd ben. Ook hij heeft het syndroom van Down, moeder is weggelopen en vader, die tot de allerlaagste kaste behoort, verzorgt hem. Bij aanmelding wist hij niet dat Sudil een downkindje was.
Sudil heeft veel thuis “ opgesloten “ gezeten omdat het niet anders kon en weinig prikkels tot ontwikkeling gehad.
Voor hem is deze opvang een geschenk uit de hemel. Hoop ook hem en zijn vader binnenkort te ontmoeten.
Om aan te sterken krijgen deze kids ‘s morgens pap met extra vitamines, een lunch en ‘s middags fruit.
Maandag en dinsdag zijn studiedagen voor het team; de kinderen zijn vrij!
Leuk om te zien waar ze mee bezig zijn en hoe ik het kan koppelen aan Teach like a champion. Ad en Chris de poster komt nog steeds goed van pas!
Een deel van de tijd gebruik ik om samen met Mayke het “lab” op te ruimen.
Hier liggen de onderwijsleermaterialen, waar elke klas afzonderlijk elke dag even komt spelen en leren.
Door het tekort aan ruimtes is dit niet meer mogelijk en worden de materialen meegenomen naar de klas. Deze ruimte wordt nu in gebruik genomen door de Twinkling Stars. We soppen alles af, sorteren materialen en maken ze voor zover als mogelijk weer compleet. Een hele klus, maar we hebben wel eer van ons werk.
Barbara, de spulletjes uit het koffer hebben een mooi plekje gekregen, geweldig!
Dinsdag eerst op bezoek bij de Aashagroep: een initiatief van Minu.
Zij heeft enkele vrouwen verzameld, die zich willen bekwamen als naaisters. Ze hebben een ruimte gehuurd waar ze onder begeleiding van experienced teacher Binod les krijgen. Aasha betekent hoop en hoop en zelfvertrouwen stralen deze vrouwen uit. Hier krijgen ze een kans om zich te ontwikkelen en beter in hun onderhoud te kunnen voorzien. Wanneer ze genoeg ervaring hebben opgedaan gaan zij het vak weer leren aan andere vrouwen. Wat geven ze hiermee een geweldig voorbeeld aan hun kinderen! Natuurlijk kopen we enkele gemaakte producten.
Daarna naar Aamaghar waar we o.a. stilstaan bij “labourday”. Voor het voltallige personeel is er een lunch, gebak en een blijk van waardering van Light of Life.
Vanuit de grond van mijn hart bedank ik hen voor hun inzet voor de kinderen van Aamaghar. Zij maken “elk kind een belofte”, elke dag meer dan waar; van kok, tot chauffeurs tot cleaners, hulpjes en teachers.
Om onze dankbaarheid te onderstrepen, krijgen ze een gehaakt hartje als sleutelhanger en een Light of Life T-shirt, gesponsord door Benito.
Antonet en Stephan ze dragen het vol trots. Super bedankt.
Zij trots, maar ik ook!
Tja en als je er dan toch een feestje van maakt, dan wordt er natuurlijk ook gedanst.
Moti steelt de show, maar ook de buschauffeurs kunnen er wat van!
Na afloop door om spullen voor de kok te kopen.
Vanaf morgen gaan de kinderen van de first tot en met de fifth groep eten in de klas.
Er zijn opdienschalen nodig en lepels voor de kleintjes.
Woensdag aan de slag met class four en five:
We werken Zorg goed voor jezelf, de ander, en de omgeving uit.
De eerste twee principes worden fantastisch uitgevoerd op school, de laatste “zorg dragen voor je omgeving” komt wat minder uit de verf.
De kinderen zien hoe het lab is opgeknapt en ze bedenken wat zij kunnen doen om een fijne school en een opgeruimd lokaal te krijgen en te houden.
Eerst denken ze zelf na, daarna wisselen ze in tweetallen uit.
De opbrengst wordt samen met hun leerkracht uitgewerkt in een mindmap.
Ook ontstaan er drie afbeeldingen van de drie principes.
Het leuke is, dat ze bij het verlaten van het lokaal de ruimte perfect opgeruimd achterlaten en ik ze een dik compliment kan maken.
En dat blijf ik doen overal waar ik positief gedrag zie; leerkracht Binod neemt het al snel over. Volgende week gaan deze kinderen wat ze geleerd hebben overdragen aan de andere groepen en aan de leerkrachten: samen verantwoordelijk voor een opgeruimde school!
Donderdag, alweer een mooie dag!
Peter, die al hard heeft gewerkt om de aanwezige computers aan de gang te krijgen, wordt nu ook ingezet om mathematicles te geven in de twee hoogste groepen.
Mayke verricht allerlei werkzaamheden en steelt de harten van alle kindjes.
Na een gezonde traktatie van hen voor alle kinderen en het team gaan we met de bus naar Chutral, hoog in de bergen. Hier komen veel kinderen vandaan die op Aamaghar zitten, maar hier woont ook Anshu, leerkracht op Aamaghar.
Enkele jaren geleden kreeg zij van Light of Life de kans om enkele kinderen naar Aamaghar te brengen en ondertussen op school te assisteren, en haar onderwijsbevoegdheid te halen. Nu is ze een zeer gewaardeerd en deskundige leerkracht; een natuurtalent. Zij heeft een baby’tje gekregen en dat wil ik heel graag bewonderen.
We gaan samen met de kinderen met de schoolbus omhoog over een zeer hobbelige, steile en smalle weg.
Omdat er al fikse buien vallen, is het een hele toer en moest er eerst gekeken worden of het wel verantwoord was.
Opnieuw een ervaring en hoe mooi dat de kinderen klapten bij elke moeilijke, modderige hobbel, die de buschauffeur moest nemen. Adembenemend mooi daarboven, maar ook diep respect voor de chauffeur!
Bij het eindpunt stapt leerkracht Tara uit, die vandaar met enkele kindjes nog een half uur moet lopen om thuis te komen.
Wij klimmen naar Anshu; het wordt een emotioneel weerzien.
Siem wat hebben we enkele jaren geleden een juiste beslissing genomen!
Tja en dan krijg je een prachtige baby in je armen gelegd.
Opperste vorm van geluk!
Vrijdag
Vandaag staakt het openbaar vervoer. Een hele klus om op Aamaghar en terug te komen.
Vandaag ook de uitslag van de “handwriting and mathematic contest”.
Wij zijn de jury en besluiten dat iedereen gewonnen heeft.
Onze Little Lights hebben voor elk kind een gelukspoppetje gemaakt en die delen we uit.
Omdat er inmiddels 130 kinderen op school zitten, krijgen de Todlers een ballon en alle andere kinderen een gelukspoppetje.
Jens, Zara, Nienke, Natalia en Tess jullie hebben bij de kinderen diepe bewondering achtergelaten en ook hier 130 keer geluk verspreid.
Wat zijn ze blij met de gelukspoppetjes.
Namens allemaal super bedankt!
En dan is daar Dayenne!
Dayenne is een oud-leerling van de basisschool Pieter Wijten.
Zij heeft zich met hart en ziel ingezet in Zuid Afrika voor de kinderen van Viljoenskroon.
Omdat steun daar niet meer nodig is wil ze met haar stichting iets betekenen voor de kinderen van Aamaghar. We gaan voor 14 kinderen alle boeken en schoolmaterialen aanschaffen voor dit schooljaar en nog eens materialen voor de Twinkling Stars en de jongste groepen.
Hoe mooi is dat en ook hier voel ik me trots op deze kanjer, die ook op een heel mooie manier geluk verspreidt!
Vanmorgen in alle vroegte afscheid genomen van Peter en Mayke.
Zij gaan “uitrusten” in het Chitwanpark.
We zien elkaar weer terug aan het einde van de week.
Wat hebben we het met elkaar en met de kinderen en iedereen die op ons pad is gekomen goed gehad!
Vandaag even bijkomen en dan weer flink aan de slag.
Op maandag arriveren de klimmers in Pokhara, ben heel benieuwd naar hun verhalen.
Warme groet,
Marlies
3 mei 2018
Lieve allemaal,
Terwijl we op Aamaghar hard aan het werk zijn, (waarover later meer) net een berichtje gehad dat onze bergbeklimmers het basiskamp van de Mount Everest hebben bereikt.
Geweldig dat het gelukt is; Light of Life straalt in alle opzichten tot op grote hoogte!
Proficiat Jan, Maria, Stijn en Hein!!!! We zijn super trots op jullie!
Zeker omdat er de laatste dagen geen contact mogelijk was, zijn we blij dat jullie – na allerlei ontberingen – geslaagd zijn in jullie missie.
Het thuisfront zal dat ook zijn; hun sponsorgeld is oprecht verdiend.
Alle kinderen en het team van Aamaghar zijn jullie heel dankbaar!
Veel succes met de afdaling.
28 april 2018
Na een voorspoedige vlucht de eerste dagen doorgebracht in Kathmandu.
Het is er zo stoffig dat de inwoners spreken van “Dustmandu”. Ook wij merken dat stof en smog niet bevorderlijk zijn voor de gezondheid!
Waardevolle gesprekken gevoerd met de voorzitter van Friends of Nepali Villages en met Bishwa Thapa, onderwijsdeskundige.
Met een rammelende bus naar Pokhara en dan eindelijk op Aamaghar.
Elke keer opnieuw bijzonder om door de schoolpoort te gaan en dan alle kinderen daar te zien staan. Wat zijn er veel nieuwe kinderen bijgekomen, wat zijn de anderen gegroeid! En ……… wat stralen die snoetjes!
We zijn er op vrijdag en dat is de “no bag day” , wat betekent dat de kinderen vandaag de creatieve vakken hebben en geen huiswerk.
En dat komt goed uit, want nu kunnen ze direct aan de slag met de meegebrachte schildersdoeken, die op de MET voor de helft zijn beschilderd en door de kinderen van Aamaghar worden afgemaakt.
De eerste vijf zijn klaar en wat hebben de kinderen hun best gedaan. Prachti
g om te zien hoe de twee culturen met elkaar worden verbonden.
Melanie, indrukwekkend om de kinderen te zien smullen van hun maaltijd, die jij zo fantastisch hebt gesponsord voor meer dan een jaar!
Zelfs de kleintjes eten met smaak hun kommetjes leeg en brengen hun eetgerei keurig naar de wasbak.
Door het stijgende aantal kinderen draait onze kok Tarajee echter overuren en is het logistiek in de keuken ook moeilijker geworden. Er wordt een nieuw plan gemaakt om de kinderen in de eigen klas te laten eten met de leerkracht, zodat de kok zich kan concentreren op het bereiden van het eten en na elke maaltijd van een groep de vloer niet hoeft schoon te maken.
Ook gaan we er voor zorgen dat er noodzakelijke materialen worden aangevuld.
Sfeer op Aamaghar is fijn, kinderen voelen zich er thuis en gaan respectvol met elkaar om. Omdat het Nepalese schooljaar nog maar net is gestart gaan we de komende dagen aandacht besteden aan het samen met de groepen maken van afspraken over “hoe maken we er samen een fijn schooljaar van en wat is daarvoor nodig? “ vanuit de 3 principes “ zorg goed voor jezelf, de ander en de omgeving”. Een mooie uitdaging!
Kippenvel toen ik de poster van onze vijf Little Lights zag hangen.
Ook zij werken vanuit de eerder genoemde principes.
Vanuit “ zorg goed voor een ander “ maken zij het financieel mogelijk dat 6 kinderen met een beperking worden opgevangen, daarmee zorgen ze ook voor het systeem, de omgeving; deze kinderen hadden anders thuis gezeten, zonder onderwijs, nu worden hun moeders voor een deel ontlast en kunnen ze gaan werken en zich ontwikkelen, ook leren andere ouders en de kinderen van Aamaghar omgaan met kinderen die speciale ondersteuning nodig hebben en mogen ze ook van deze kinderen leren.
Opnieuw een mooie verbinding en het raakt me wanneer de Little Lights aangeven hier zelf gelukkig van te worden.
Dat is ook wat er met mij gebeurd: gelukkig worden om iets te kunnen en mogen betekenen voor kinderen, hun ouders, het team.
Zaterdag vandaag, een vrije dag voor de Nepalezen.
Wij gaan op bezoek bij Durga, altijd bijzonder.
En daarna op ziekenbezoek.
Morgen weer een gewone dag, de ouders van de special needskids komen naar school om van alles te bespreken.
Ook moet er een lokaal worden ingericht voor hen en dat wordt een volgende uitdaging, omdat het woekeren is met de beschikbare ruimte.
Fantastisch dat de stichting Balsewa zorg draagt voor het realiseren van een tweede gebouw, het is echt nodig.
Inmiddels zijn de bergbeklimmers al enkele dagen onderweg en bereiken ze vandaag een hoogte van 4000m. Spannend wat de hoogte en de weersomstandigheden met hen gaan doen.
Mayke en Peter genieten volop van alles wat ze dagelijks be- en doorleven en laten op hun beurt onuitwisbare indrukken achter bij mensen en kinderen hier. Mooi!
Voor allemaal veel liefs uit Nepal!
Marlies
Klik hier om terug te keren naar de bezoeken-pagina.
Ook dit jaar deelt Marlies haar ervaringen tijdens haar bezoek aan Aamaghar in Nepal. Zij stuurt regelmatig nieuws om te delen met een ieder die Light of Life een warm hart toedraagt.
Marlies vertelt:
13 mei 2018: de laatste week alweer!
Op zondag flink aan de slag met de kinderen van de derde en vierde klas.
Zij zijn nu aan de beurt om de doeken voor de tentoonstelling te schilderen.
Geweldig om opnieuw de verbinding tussen de twee werelden te zien.
Ook mooi om de verschillen in creativiteit tussen de kinderen te ontdekken. Er zitten een paar toptalenten tussen. Vooral Kushal valt op; hij behoort tot de laagste kaste en heeft een pittige thuissituatie. Zeer geconcentreerd buigt hij zich over de opdracht en gaat helemaal op in zijn werk. Mooi dat hij zich op deze manier helemaal kan uitleven.
Doordat een gedeelte van de weg naar Chutral hoog in de bergen wordt opgelapt, kan de bus in die bocht er niet door.
Er wordt een oplossing gezocht en gevonden; de bus wordt de komende tijd net voorbij de wegwerkzaamheden geparkeerd en chauffeur en kinderen lopen van Aamaghar naar deze plek en omgekeerd. Voor driver en kids een extra belasting, die tijd en inspanning kost, maar er zit even niets anders op.
Terug in Hotel ABC herhaalt de geschiedenis van tien jaar geleden zich; bij Hari achterop de motor naar de oudjes. In the elderly shelter worden oude mensen opgeva
ngen, die geen kinderen hebben die hen kunnen verzorgen. Geen AOW zoals in Nederland, dus hoge nood om deze mensen een fijne oude dag te bezorgen. En dat lukt fantastisch. Elk jaar opnieuw word ik getroffen door de fijne sfeer, de blijheid en dankbaarheid van deze mensen.
Maandag
Inmiddels wordt er op het terrein van Aamaghar flink gebouwd om een bouwvallige opslagruimte om te toveren in een tijdelijk klaslokaal voor class fifth.
Deze kleine groep heeft geen eigen ruimte in het gebouwd omdat ook de special needs kids gehuisvest moeten worden.
Wanneer het tweede gebouw klaar is, zullen ze daar naartoe verhuizen en hebben we bedacht dat het kleine gebouwtje kan worden gebruikt als ruimte om fysiotherapie en logopedie te geven.
Geweldig om twee mannen uit de directe omgeving bezig te zien. Het is allemaal handwerk en …… wordt mogelijk gemaakt uit het sponsorgeld van de bergbeklimmers die het Mount Everest Basecamp hebben bereikt.
Vandaag ook de mathematicles gevolgd van Monika een nieuw te benoemen leerkracht. In Nepal krijgen de kinderen vanaf the fourth class wiskunde.
Onvoorstelbaar, zoals ze ook al bij de kleuters leren lezen. Hier geen globaal methode die uitgaat van woordjes, maar het opdreunen van het alfabet en daarna door een woord te spellen tot lezen te komen.
Deze onderwijsmethodes zijn overgewaaid uit India, zoals ook de Assembly, die elke morgen voor de school plaats vindt, waarbij kinderen gezamenlijk gymoefeningen uitvoeren, bidden, het volkslied zingen en belangrijke dingen delen.
Monika is een rustige, gedreven leerkracht, die al snel contact krijgt met de leerlingen en haar opdracht goed uitvoert.
Positief advies, dat wordt opgevolgd!
Terug na een dag werken zijn daar dan de vier bergbeklimmers.
Een bijzonder weerzien. Twaalf dagen zijn ze op pad geweest en het was afzien. Niet alleen het stijgen op grote hoogte kostte energie, maar ook de kou heeft hen parten gespeeld. De lodges waarin ze verbleven waren niet verwarmd, waardoor ze het in en in koud hebben gehad. Ze hebben allemaal een topprestatie geleverd, die ieder op eigen wijze heeft beleefd. Fijn dat we weer samenzijn.
Deze avond zijn we uitgenodigd bij Durga in de sloppenwijk Hanumantole. Met zijn vijven zitten we in de kamer waar ook de zwaar gehandicapte Aliya ligt.
Durga en haar gezin ontvangen ons allerhartelijkst en ze heeft een heerlijke maaltijd voor ons bereid. Ondertussen haalt Stijn alles uit de kast om contact te krijgen met Aliya en in die opzet slaagt hij volledig. Vertederd zijn we door zijn reacties, maar ook door de liefdevolle manier waarop Durga haar zoon nu al 20 jaar verzorgd. Wat verricht deze vrouw in haar omgeving wonderen en wat raakt me dat bij elk bezoek steeds opnieuw. In de afgelopen tien jaar is er al vanaf het begin een band tussen ons ontstaan, die heel diep gaat. Communiceren is lastig vanwege de taal, maar wordt opgelost door een buurjongen en sommige zaken daar heb je geen taal bij nodig.
Hanumantole behoort tot de armste wijken van Pokhara, maar je voelt er de kracht en verbinding tussen de bewoners, die er nog echt voor elkaar zijn.
Dinsdag
Voor Jan, Maria en Stijn de eerste ontmoeting met Aamaghar.
Nu zien ze met eigen ogen hoe een droom werkelijkheid is geworden. De kinderen stelen hun hart!
Maar ook moet er gewerkt worden; naast de ruimte die wordt opgeknapt voor class fifth, staat een opslagruimte die uitpuilt. Hierdoor is er geen overzicht meer van wat er ligt opgeslagen. Een hele klus, waarbij meteen gesorteerd wordt wat niet meer te repareren is en wat nog wel. Ze hebben eer van hun werk.
Stijn en Hein wandelen naar the Peace Pagode. Jan, Maria en ik gaan samen met Minu naar de stad om onderwijsleermaterialen te kopen en kleertjes voor de allerarmste kinderen. Een hele klus, maar wel super leuk om te doen.
‘s Avonds een verrassing van Hari: we vieren dat we al tien jaar contact hebben en steeds opnieuw verblijven in hotel ABC, voor mij een tweede home far away.
Een prachtige taart met vuurwerk en een altijd opnieuw heel hartelijke en betrokken hoteleigenaar, die zo veel meer doet en betekent.
En dan is het woensdag en de laatste dag op Aamaghar.
We gaan vandaag met de kinderen mijn verjaardag vieren. De taart wordt elke keer groter en groter en toegezongen worden door zoveel kinderen is pas echt jarig zijn, hoewel de “echte dag” pas morgen is. De kinderen en ik genieten volop.
Het mooiste cadeau van vandaag is echter de komst van Renuka.
Bij de opening van de school vroeg haar moeder ons wat we voor haar gehandicapte dochter konden betekenen. Op dat moment was Aamaghar geen optie; haar situatie bracht toen de veiligheid van andere kinderen in gevaar. Wel is er altijd contact gebleven, zijn we met haar naar de dokter geweest, hebben we dankzij een lieve sponsor, kunnen zorgen voor gezonde voeding, kleding en een looprek en heeft een leerkracht op haar vrije zaterdag Renuka begeleid om zelfredzaam te worden. Renuka heeft echter niet de ouders, die Aliya wel heeft. Vooral haar moeder is zwaar op de hand. Net als Durga heeft ze al een zoon verloren en niet de kracht gevonden om over dit verlies heen te komen. Zowel vader en moeder vinden de verzorging van Renuka moeilijk. Vorig jaar zijn ze verhuisd en dacht ik dat ik Renuka nooit meer zou zien. Heftig, omdat het juist Renuka is (met haar stralende lach wanneer je contact met haar maakt) voor wie je met de juiste aandacht en ondersteuning het verschil kunt maken. Voor mij een grote inspiratiebron om Light of Life te willen zijn ook voor haar.
Nu kwam ze tussen haar ouders in naar Aamaghar gestrompeld; een elf jarig meisje dat volwassen aan het worden is. Haar ouders willen graag terugkomen, zodat ook Renuka naar Aamaghar kan komen als Twinkling Star. En stralen doet ze, net als ik!
Dayenne, je had er bij moeten zijn. We hadden naast heel veel andere materialen ook enkele skippyballen gekocht. Maria ging met Renuka en Dikshya aan de slag. Wat een succes! Er werd flink geoefend, maar er was vooral ook veel plezier.
Samen met de ouders hebben we een oplossing gevonden om het mogelijk te maken dat Renuka naar Aamaghar kan. Wat eerst niet mogelijk was, blijkt nu te kunnen. FANTASTISCH!
De kinderen mogen vandaag eerder naar huis en ik mag met de leerkrachten aan de slag. We evalueren de mindmap van de start van Aamaghar en er rollen mooie ontwikkelpunten uit.
Ook met de leerkrachten de drie principes Zorg goed voor jezelf, de ander en de omgeving uitgewerkt.
Als laatste stil gestaan bij wat doe je wanneer kinderen klaar zijn met hun werk, hoe kunnen ze deze tijd effectief besteden.
En ja dan moet je afscheid nemen van een team waarmee je zo geweldig hebt samengewerkt, en dat jouw droom “elk kind een belofte” waar ook ter wereld dagelijks in de praktijk brengt.
Moeilijk om los te laten, maar ook mooi om vol vertrouwen samen verder te gaan en te weten dat je weer terugkomt op een plek die je zo dierbaar is en waar inmiddels zoveel kinderen met stralende toetjes genieten van elke dag onderwijs.
Donderdag in alle vroegte bij Minu ontbijten en ook hier afscheid nemen.
Het gezinnetje is inmiddels deel geworden van mijn eigen gezin en voelt als familie. Vooral bijzonder om Binod in al die jaren zo in zijn kracht te zien komen.
Wat betekent hij samen met Minu veel voor de mensen om hen heen.
Een lange busreis, met een kapotte band en flinke verkeersopstoppingen verder komen we aan in Kathmandu, waar Bishwa en Bijay een verjaardagsmaaltijd hebben bereid met mijn favoriete toetje.
Ook hier weer afscheid nemen.
Vrijdag een laatste bespreking met Govinda en Narayan.
Koffers pakken en laatste inkopen doen in Kathmandu.
En dan kom je na een lange reis, met een fikse tussenstop in Abu Dhabi weer thuis met een hoofd en een hart vol van alles wat er in drie weken op je pad is mogen komen. Wat hebben we het goed gehad met elkaar en veel mogen en kunnen betekenen voor velen. Het is bijna niet te vatten hoe veel moois heeft mogen ontstaan. Alle ervaringen neem ik mee; ze maken me tot een dankbaar en gelukkig mens.
Dank je wel Mayke, Peter, Jan, Maria, Stijn en Hein, maar zeker ook dank aan ieder van jullie die vanuit Nederland zo betrokken heeft meegeleefd en het mogelijk maakt om Light of Life te realiseren in Nepal maar ook hier in Nederland.
Dank je wel ook Little Lights; wat jullie al zo jong betekenen voor andere kinderen zorgt in ieder geval voor heel veel stralende kinderen op Aamaghar.
En wie weet wordt jullie voorbeeld weer gevolgd door andere kinderen.
Vandaag een rustdag om bij te komen en kinderen en kleinkinderen in onze armen te sluiten.
Morgen – ook weer fijn – “gewoon” de draad weer oppakken en samen met een enthousiaste club taalondersteuners “elk kind een belofte” in Waalwijk en omstreken gestalte geven.
Warme groet,
Marlies
5 mei 2018
Lieve allemaal,
Inmiddels zit de tweede week van ons verblijf erop.
En zoals gewoonlijk komen we tijd tekort.
Afgelopen zondag kennis gemaakt met de Twinkling Stars – onze kindjes met een beperking – en ze voor altijd in mijn hart gesloten. Geweldig om te zien hoe ze genieten op Aamaghar en hoe zorgzaam en liefdevol ze worden verzorgd door caretaker Tara.
De moeder van Dikshya, het kindje met een beenafwijking, helpt haar en leert ook weer het nodige.
De “buurmanpop” die Mayke meegebracht heeft is een succes, evenals de boerenwagen met allerlei toeters en bellen.
Ook geweldig om te zien hoe de kinderen eindeloos bouwen met de Kaplablokjes. Marjanne, wat heeft Martin er mee moeten sjouwen, maar het is het helemaal waard geweest!
Wel maak ik me zorgen om Anjali ; ze is zo fragiel, heeft niets bij te zetten en oogt futloos.
De 11 jarige Samir, daarentegen komt los wanneer je hem uitdaagt met moeilijkere materialen. Zijn ruimtelijk inzicht is geweldig, maar hij spreekt nauwelijks.
Met een juiste aanpak kan hij zich vast nog aardig ontwikkelen.
Kim, ik ga met hem aan de slag met de gekopieerde materialen.
Prabesh is ter observatie, hij draait nu 3 dagen mee met de Twinkling Stars, en drie dagen bij de Todlers.
Het is een enorme blijlever, die geniet van al het nieuws.
Rasmi, een 4 jarig meisje tast de omgeving nog wat af, maar komt ook tot spel.
Dikshya daarentegen neemt – ondanks haar beenafwijking – volop initiatieven en daagt uit in haar gedrag.
En dan is daar Anuk, jongetje met het syndroom van Down. Hem kennen we al langer en het doet goed om te zien hoe hij zich thuis voelt en ontwikkelt.
Sudil ontbreekt vandaag, terwijl ik naar hem heel benieuwd ben. Ook hij heeft het syndroom van Down, moeder is weggelopen en vader, die tot de allerlaagste kaste behoort, verzorgt hem. Bij aanmelding wist hij niet dat Sudil een downkindje was.
Sudil heeft veel thuis “ opgesloten “ gezeten omdat het niet anders kon en weinig prikkels tot ontwikkeling gehad.
Voor hem is deze opvang een geschenk uit de hemel. Hoop ook hem en zijn vader binnenkort te ontmoeten.
Om aan te sterken krijgen deze kids ‘s morgens pap met extra vitamines, een lunch en ‘s middags fruit.
Maandag en dinsdag zijn studiedagen voor het team; de kinderen zijn vrij!
Leuk om te zien waar ze mee bezig zijn en hoe ik het kan koppelen aan Teach like a champion. Ad en Chris de poster komt nog steeds goed van pas!
Een deel van de tijd gebruik ik om samen met Mayke het “lab” op te ruimen.
Hier liggen de onderwijsleermaterialen, waar elke klas afzonderlijk elke dag even komt spelen en leren.
Door het tekort aan ruimtes is dit niet meer mogelijk en worden de materialen meegenomen naar de klas. Deze ruimte wordt nu in gebruik genomen door de Twinkling Stars. We soppen alles af, sorteren materialen en maken ze voor zover als mogelijk weer compleet. Een hele klus, maar we hebben wel eer van ons werk.
Barbara, de spulletjes uit het koffer hebben een mooi plekje gekregen, geweldig!
Dinsdag eerst op bezoek bij de Aashagroep: een initiatief van Minu.
Zij heeft enkele vrouwen verzameld, die zich willen bekwamen als naaisters. Ze hebben een ruimte gehuurd waar ze onder begeleiding van experienced teacher Binod les krijgen. Aasha betekent hoop en hoop en zelfvertrouwen stralen deze vrouwen uit. Hier krijgen ze een kans om zich te ontwikkelen en beter in hun onderhoud te kunnen voorzien. Wanneer ze genoeg ervaring hebben opgedaan gaan zij het vak weer leren aan andere vrouwen. Wat geven ze hiermee een geweldig voorbeeld aan hun kinderen! Natuurlijk kopen we enkele gemaakte producten.
Daarna naar Aamaghar waar we o.a. stilstaan bij “labourday”. Voor het voltallige personeel is er een lunch, gebak en een blijk van waardering van Light of Life.
Vanuit de grond van mijn hart bedank ik hen voor hun inzet voor de kinderen van Aamaghar. Zij maken “elk kind een belofte”, elke dag meer dan waar; van kok, tot chauffeurs tot cleaners, hulpjes en teachers.
Om onze dankbaarheid te onderstrepen, krijgen ze een gehaakt hartje als sleutelhanger en een Light of Life T-shirt, gesponsord door Benito.
Antonet en Stephan ze dragen het vol trots. Super bedankt.
Zij trots, maar ik ook!
Tja en als je er dan toch een feestje van maakt, dan wordt er natuurlijk ook gedanst.
Moti steelt de show, maar ook de buschauffeurs kunnen er wat van!
Na afloop door om spullen voor de kok te kopen.
Vanaf morgen gaan de kinderen van de first tot en met de fifth groep eten in de klas.
Er zijn opdienschalen nodig en lepels voor de kleintjes.
Woensdag aan de slag met class four en five:
We werken Zorg goed voor jezelf, de ander, en de omgeving uit.
De eerste twee principes worden fantastisch uitgevoerd op school, de laatste “zorg dragen voor je omgeving” komt wat minder uit de verf.
De kinderen zien hoe het lab is opgeknapt en ze bedenken wat zij kunnen doen om een fijne school en een opgeruimd lokaal te krijgen en te houden.
Eerst denken ze zelf na, daarna wisselen ze in tweetallen uit.
De opbrengst wordt samen met hun leerkracht uitgewerkt in een mindmap.
Ook ontstaan er drie afbeeldingen van de drie principes.
Het leuke is, dat ze bij het verlaten van het lokaal de ruimte perfect opgeruimd achterlaten en ik ze een dik compliment kan maken.
En dat blijf ik doen overal waar ik positief gedrag zie; leerkracht Binod neemt het al snel over. Volgende week gaan deze kinderen wat ze geleerd hebben overdragen aan de andere groepen en aan de leerkrachten: samen verantwoordelijk voor een opgeruimde school!
Donderdag, alweer een mooie dag!
Peter, die al hard heeft gewerkt om de aanwezige computers aan de gang te krijgen, wordt nu ook ingezet om mathematicles te geven in de twee hoogste groepen.
Mayke verricht allerlei werkzaamheden en steelt de harten van alle kindjes.
Na een gezonde traktatie van hen voor alle kinderen en het team gaan we met de bus naar Chutral, hoog in de bergen. Hier komen veel kinderen vandaan die op Aamaghar zitten, maar hier woont ook Anshu, leerkracht op Aamaghar.
Enkele jaren geleden kreeg zij van Light of Life de kans om enkele kinderen naar Aamaghar te brengen en ondertussen op school te assisteren, en haar onderwijsbevoegdheid te halen. Nu is ze een zeer gewaardeerd en deskundige leerkracht; een natuurtalent. Zij heeft een baby’tje gekregen en dat wil ik heel graag bewonderen.
We gaan samen met de kinderen met de schoolbus omhoog over een zeer hobbelige, steile en smalle weg.
Omdat er al fikse buien vallen, is het een hele toer en moest er eerst gekeken worden of het wel verantwoord was.
Opnieuw een ervaring en hoe mooi dat de kinderen klapten bij elke moeilijke, modderige hobbel, die de buschauffeur moest nemen. Adembenemend mooi daarboven, maar ook diep respect voor de chauffeur!
Bij het eindpunt stapt leerkracht Tara uit, die vandaar met enkele kindjes nog een half uur moet lopen om thuis te komen.
Wij klimmen naar Anshu; het wordt een emotioneel weerzien.
Siem wat hebben we enkele jaren geleden een juiste beslissing genomen!
Tja en dan krijg je een prachtige baby in je armen gelegd.
Opperste vorm van geluk!
Vrijdag
Vandaag staakt het openbaar vervoer. Een hele klus om op Aamaghar en terug te komen.
Vandaag ook de uitslag van de “handwriting and mathematic contest”.
Wij zijn de jury en besluiten dat iedereen gewonnen heeft.
Onze Little Lights hebben voor elk kind een gelukspoppetje gemaakt en die delen we uit.
Omdat er inmiddels 130 kinderen op school zitten, krijgen de Todlers een ballon en alle andere kinderen een gelukspoppetje.
Jens, Zara, Nienke, Natalia en Tess jullie hebben bij de kinderen diepe bewondering achtergelaten en ook hier 130 keer geluk verspreid.
Wat zijn ze blij met de gelukspoppetjes.
Namens allemaal super bedankt!
En dan is daar Dayenne!
Dayenne is een oud-leerling van de basisschool Pieter Wijten.
Zij heeft zich met hart en ziel ingezet in Zuid Afrika voor de kinderen van Viljoenskroon.
Omdat steun daar niet meer nodig is wil ze met haar stichting iets betekenen voor de kinderen van Aamaghar. We gaan voor 14 kinderen alle boeken en schoolmaterialen aanschaffen voor dit schooljaar en nog eens materialen voor de Twinkling Stars en de jongste groepen.
Hoe mooi is dat en ook hier voel ik me trots op deze kanjer, die ook op een heel mooie manier geluk verspreidt!
Vanmorgen in alle vroegte afscheid genomen van Peter en Mayke.
Zij gaan “uitrusten” in het Chitwanpark.
We zien elkaar weer terug aan het einde van de week.
Wat hebben we het met elkaar en met de kinderen en iedereen die op ons pad is gekomen goed gehad!
Vandaag even bijkomen en dan weer flink aan de slag.
Op maandag arriveren de klimmers in Pokhara, ben heel benieuwd naar hun verhalen.
Warme groet,
Marlies
3 mei 2018
Lieve allemaal,
Terwijl we op Aamaghar hard aan het werk zijn, (waarover later meer) net een berichtje gehad dat onze bergbeklimmers het basiskamp van de Mount Everest hebben bereikt.
Geweldig dat het gelukt is; Light of Life straalt in alle opzichten tot op grote hoogte!
Proficiat Jan, Maria, Stijn en Hein!!!! We zijn super trots op jullie!
Zeker omdat er de laatste dagen geen contact mogelijk was, zijn we blij dat jullie – na allerlei ontberingen – geslaagd zijn in jullie missie.
Het thuisfront zal dat ook zijn; hun sponsorgeld is oprecht verdiend.
Alle kinderen en het team van Aamaghar zijn jullie heel dankbaar!
Veel succes met de afdaling.
28 april 2018
Na een voorspoedige vlucht de eerste dagen doorgebracht in Kathmandu.
Het is er zo stoffig dat de inwoners spreken van “Dustmandu”. Ook wij merken dat stof en smog niet bevorderlijk zijn voor de gezondheid!
Waardevolle gesprekken gevoerd met de voorzitter van Friends of Nepali Villages en met Bishwa Thapa, onderwijsdeskundige.
Met een rammelende bus naar Pokhara en dan eindelijk op Aamaghar.
Elke keer opnieuw bijzonder om door de schoolpoort te gaan en dan alle kinderen daar te zien staan. Wat zijn er veel nieuwe kinderen bijgekomen, wat zijn de anderen gegroeid! En ……… wat stralen die snoetjes!
We zijn er op vrijdag en dat is de “no bag day” , wat betekent dat de kinderen vandaag de creatieve vakken hebben en geen huiswerk.
En dat komt goed uit, want nu kunnen ze direct aan de slag met de meegebrachte schildersdoeken, die op de MET voor de helft zijn beschilderd en door de kinderen van Aamaghar worden afgemaakt.
De eerste vijf zijn klaar en wat hebben de kinderen hun best gedaan. Prachti
g om te zien hoe de twee culturen met elkaar worden verbonden.
Melanie, indrukwekkend om de kinderen te zien smullen van hun maaltijd, die jij zo fantastisch hebt gesponsord voor meer dan een jaar!
Zelfs de kleintjes eten met smaak hun kommetjes leeg en brengen hun eetgerei keurig naar de wasbak.
Door het stijgende aantal kinderen draait onze kok Tarajee echter overuren en is het logistiek in de keuken ook moeilijker geworden. Er wordt een nieuw plan gemaakt om de kinderen in de eigen klas te laten eten met de leerkracht, zodat de kok zich kan concentreren op het bereiden van het eten en na elke maaltijd van een groep de vloer niet hoeft schoon te maken.
Ook gaan we er voor zorgen dat er noodzakelijke materialen worden aangevuld.
Sfeer op Aamaghar is fijn, kinderen voelen zich er thuis en gaan respectvol met elkaar om. Omdat het Nepalese schooljaar nog maar net is gestart gaan we de komende dagen aandacht besteden aan het samen met de groepen maken van afspraken over “hoe maken we er samen een fijn schooljaar van en wat is daarvoor nodig? “ vanuit de 3 principes “ zorg goed voor jezelf, de ander en de omgeving”. Een mooie uitdaging!
Kippenvel toen ik de poster van onze vijf Little Lights zag hangen.
Ook zij werken vanuit de eerder genoemde principes.
Vanuit “ zorg goed voor een ander “ maken zij het financieel mogelijk dat 6 kinderen met een beperking worden opgevangen, daarmee zorgen ze ook voor het systeem, de omgeving; deze kinderen hadden anders thuis gezeten, zonder onderwijs, nu worden hun moeders voor een deel ontlast en kunnen ze gaan werken en zich ontwikkelen, ook leren andere ouders en de kinderen van Aamaghar omgaan met kinderen die speciale ondersteuning nodig hebben en mogen ze ook van deze kinderen leren.
Opnieuw een mooie verbinding en het raakt me wanneer de Little Lights aangeven hier zelf gelukkig van te worden.
Dat is ook wat er met mij gebeurd: gelukkig worden om iets te kunnen en mogen betekenen voor kinderen, hun ouders, het team.
Zaterdag vandaag, een vrije dag voor de Nepalezen.
Wij gaan op bezoek bij Durga, altijd bijzonder.
En daarna op ziekenbezoek.
Morgen weer een gewone dag, de ouders van de special needskids komen naar school om van alles te bespreken.
Ook moet er een lokaal worden ingericht voor hen en dat wordt een volgende uitdaging, omdat het woekeren is met de beschikbare ruimte.
Fantastisch dat de stichting Balsewa zorg draagt voor het realiseren van een tweede gebouw, het is echt nodig.
Inmiddels zijn de bergbeklimmers al enkele dagen onderweg en bereiken ze vandaag een hoogte van 4000m. Spannend wat de hoogte en de weersomstandigheden met hen gaan doen.
Mayke en Peter genieten volop van alles wat ze dagelijks be- en doorleven en laten op hun beurt onuitwisbare indrukken achter bij mensen en kinderen hier. Mooi!
Voor allemaal veel liefs uit Nepal!
Marlies
