Verslag Marlies bezoek april 2016
13 mei 2016
Namaste lieve allemaal,
Hierbij het laatste reisverslag. Opnieuw is er weer veel te melden.
Zondag 8 mei met de local bus naar Renuka afgereisd, die hoog in de bergen woont. Renuka zal inmiddels 10 jaar zijn en is verstandelijk en lichamelijk beperkt.
Omdat ze slecht ter been is en nauwelijks kan spreken, kan ze niet naar school en zit ze thuis waar elke dag hetzelfde is. Wekelijks krijgt ze op de vrije dag van Anshu enkele uurtjes ondersteuning en worden oefeningetjes met haar gedaan. Bij elke vorm van aandacht die je Renuka geeft, word je beloond met een gulle lach. Het simpele rolfluitje dat we samen met gezonde tussendoortjes voor haar hebben meegenomen blijkt een succes. Renuka geniet en maakt Minu duidelijk dat ze ook graag met een bal wil spelen. Wij schrikken van het onverzorgde uiterlijk van Renuka en nog meer van het feit dat haar ouders er niet zijn en de zorg overlaten aan de broer. Wanneer je ziet hoe Renuka geniet en reageert op prikkels moet meer ontwikkeling mogelijk zijn. Een machteloos gevoel terwijl je juist dit meisje zoveel meer zou gunnen. We gaan op onderzoek uit of opvang mogelijk is in Pokhara.
Terug op Aamaghar gaan we aan de slag met de kindjes. Aan het einde van de dag worden ze verblijd met zelfgemaakte armbandjes van SBO de Leilinde. Blije gezichtjes! En dan is er ook nog het autootje vol overgave meegegeven door Luke voor Kushal, een jongetje uit een van de armste gezinnen. Kushal is blij met het autootje en de foto van Luke.
Samen met de staf maken we een mindscape over de toekomst van Aamaghar, waarin we betekenisvol onderwijs willen realiseren dat past bij de snel veranderende wereld, hoewel die veranderingen in Nepal toch wat langzamer gaan dan in de rest van de wereld.
Mooi hoe de mindscape helpt om doelgericht aan de slag te kunnen, nog mooier dat de staf ouders mee wil nemen in het proces en dat de volgende dag tijdens een ouderbijeenkomst ook direct doet. Ook worden de drie principes “zorg goed voor jezelf, de ander en onze environment” besproken en gevisualiseerd.
Na de ouderbijeenkomst op 9 mei vinden we ook nog even tijd voor een moeder met een 3 jarig zoontje met kenmerken van het syndroom van Down, dat niet spreekt. Een mailtje naar de logopedisten van de Taalondersteuning en er volgen direct bruikbare tips. Hier wel een super betrokken moeder.
En dan is het 10 mei, hoe anders dan vorig jaar! Bloemetje van Hari voor de hoteldeur, lieve cadeautjes van Hein, Hester en Marijke. Met de localbus naar Pumdi Bhumdi, waar Marijke en ik een filmpje gaan maken van het dagelijks leven van een boerengezin om zo kinderen in Nederland te kunnen laten zien hoe dat is.
We worden allerhartelijkst ontvangen door de ouders van Namratta, genieten van het mooie uitzicht, de rust en de eenvoud van het bestaan. De yoghurt van de buffel is smakelijk, maar wel erg vet. Thee wordt gezet op een houtvuurtje en de bereiding ervan kost tijd.
We dalen af naar Aamaghar waar Hein inmiddels is gearriveerd met taarten. Ik word toegezongen door alle kinderen, er worden dansjes gedaan. De kinderen krijgen ballonnen, rolfluitjes en smullen van de taart. Wat een feest en wat voel ik me gelukkig. Geweldig dat we als Light of Life samen met velen de wereld voor deze kinderen kunnen vergroten op een manier die bij kinderen past. Wat voel ik me met hen verbonden, met het team, met de ouders en dat betekent ook dat het afscheid nemen me moeite kost. Ik weet van mezelf dat dit ook niet mijn sterkste kant is.
Op 11 mei ontbijten we bij Minu, worden enkele rituelen uitgevoerd en worden we uitgezwaaid door haar gezin en door Moti en Janak. Terug naar Kathmandu, waar we om half vier aankomen en er om 5 uur een meeting plaats vindt met FNV. Hier worden de laatste bespreekpunten afgehandeld.
12 Mei wordt opnieuw een bijzondere dag. We gaan samen met Bishwa en Bijay naar Chilaune, waar we vorig jaar hulp hebben geboden na de aardbeving. De rit met de jeep is spectaculair, wat een onherbergzaam gebied. De chauffeur is twee uur bezig om ons boven op de berg te krijgen. De spullen die we bij ons hebben uit het Rescuefund voor de getroffen school slingeren alle kanten uit.
De omgeving is prachtig. Een deel van de governmentschool wordt hersteld, een ander gebouw ligt nog in puin. Er is een golfplaten dak opgezet en tussen de brokken steen krijgen de kinderen gewoon les. Ongelooflijk! De 235 kinderen zitten in veel gevallen onder het vuil en dat geldt ook voor hun kleren. Wat een armoede. Eerst zijn ze nog verlegen, maar al snel wint de nieuwsgierigheid het van de angst. Ze krijgen allemaal boeken, schriften en schrijfgerei en zijn super blij. De klaslokalen bevatten enkel schoolbanken; er is helemaal niets.
Wat een verschil met Aamaghar. Er spreekt slechts een van de 11 leerkrachten Engels, wat heeft het onderwijs hier stil gestaan! En wat zou het goed zijn om te starten met goede opleidingen voor de leerkrachten! We gebruiken de lunch in het huis van Vishnu en ontmoeten het peutertje, dat een jaar geleden als 4 maanden oude baby uit de puinresten is gehaald na de aardbeving.
Mensen hier zijn links en rechts nu zelf aan de slag om hun huis weer op te bouwen. De dag wordt afgesloten bij Bishwa en Bijay.
Vandaag de laatste dag voordat we morgen in alle vroegte terugvliegen naar Amsterdam. Een lange vlucht met een tussenstop van 7 uur in Istanbul. Het zal weer wennen zijn, na hier zo intens geleefd te hebben. Maar er liggen nog genoeg uitdagingen om in Nederland verder mee aan de slag te gaan.
Dank voor jullie medeleven en het mogelijk maken van Light of Life in Nepal, dhanybhad! Marlies
7 mei 2016
Namaste lieve allemaal,
Een nieuw verslag van de afgelopen week, waarin we weer veel hebben beleefd.
Op 2 mei bepakt en bezakt met de local bus naar Aamaghar gereisd. En we waren niet de enige. De bus wordt werkelijk volgepropt met mensen, melkbussen, takkenbossen, zakken rijst en wat al niet meer. Opmerkelijk dat tassen van mensen die moeten staan worden aangenomen, kinderen op schoot van vreemden worden gezet en er niemand is die moppert, maar iedereen zich gelaten laat vervoeren voor 30 rupees; ongeveer € 0,25.
We komen heelhuids aan op Aamaghar en gebruiken de ochtend om met de kinderen aan de slag te gaan met de moestuintjes. Wat hebben ze genoten, en wat waren ze enthousiast en betrokken. Geweldig! Nu enkele dagen later komen de eerste groene sprietjes al boven en de kinderen staan er met hun neus bovenop! Anouk, het was een super goed plan!
‘ s Middags aan de slag gegaan met het prachtige spelmateriaal dat we op advies van Jens hebben aangeschaft. Een schot in de roos! Wanneer de kinderen eenmaal door hebben hoe het werkt, kunnen ze bijna niet meer stoppen! Je haalt er de slimmeriken zo uit. Aamaghar heeft er hele mooie leermaterialen bij! En dat was nog niet alles, want toen de school uitging, was er voor elk kind een zelfgemaakt cadeautje van Jens. Stralende snoetjes! Jens wat heb jij iedereen hier blij gemaakt!
Emotioneel was het weerzien met Durga. Ze weet nooit wanneer ze ons terugziet, maar is zo geweldig blij wanneer we er zijn. En dat was ik ook. De band die ik met deze vrouw heb, die in haar leven al zoveel heeft meegemaakt en daarnaast iedereen die haar ontmoet zoveel liefde en warmte geeft, is en blijft bijzonder. Een bezoek aan Nepal is pas geslaagd wanneer ik haar in mijn armen heb gesloten.
Ook Hester was weer blij om te zien dat de meervoudig gehandicapte Ilya er naar omstandigheden goed uitziet. Hij reageerde heel alert op haar en de meegebrachte speeltjes werden met een brede glimlach en geluidjes van plezier ontvangen.
Een super gevoel om te merken dat elk jaar de financiële situatie van Durga verbetert. In de sloppenwijk Hanumantole waar ze woont wordt in haar huisje elke keer een klein gedeelte verbeterd. Dank aan de gulle geefster die haar elk jaar opnieuw liefdevol ondersteunt!
Terwijl Hein, Hester en Marijke een driedaagse trekking hebben gemaakt, hebben we op Aamaghar niet stil gezeten. We hebben een bijeenkomst gehad met de moeders van Chutral. Hun kinderen wonen het verste weg van school en maken hierdoor heel lange dagen met de bus Er is een oplossing gevonden, die voor iedereen haalbaar is.
Gelukkig, want de 18 Chutralkinderen zijn ons dierbaar en verdienen “good education”.
Ook hebben we de benodigde spullen aangeschaft, waaronder boeken, schriften, schoolbankjes, uniformen en een stofzuiger om de vloerbedekking in de klas beter te kunnen reinigen. Heb veel gedacht aan DESSO met de beroemde tapijttegels. Toch maar eens samen kijken of we de Aeromaster ook op Aamaghar kunnen leggen!
Een grote tegenvaller was de schade die is aangericht door een opstekende storm. Een speeltoestel is omgewaaid, maar weer gemonteerd, erger is de schade aan het plafond van de eerste verdieping. Gelukkig waren er geen kinderen in het gebouw tijdens de storm.
Inmiddels hebben de leerkrachten kennis genomen van twee video-opnames uit Nederland. Een van juf Gonnie, waarbij kleuters aan de slag zijn rondom het thema supermarkt en een van juf Cafoline van groep 3, die leesinstructie geeft. Er werd geboeid gekeken en de discussie kwam flink op gang. De mindmap “Teach like a champion” die ook in het schooltje hangt hebben we besproken en het belang voor kinderen dat een goede leerkracht het verschil maakt.
Salaris dat een leerkracht in Nepal krijgt is bedroevend laag; per dag 300 rupees (ongeveer 3 euro).
Verder hebben Minu en ik een bezoek gebracht aan een governmentschool in de buurt. Er wordt onderwijs gegeven van first class tot class 12.
De principal toonde vol trots het computerlokaal met 31 computers, echter door de veelvuldige powercuts kunnen de computers niet gebruikt worden. Met enkele zonnepanelen zou deze school en haar 300 leerlingen zeer geholpen zijn.
Op deze school zitten twee zussen van Aamagharkinderen in class 10 en 11. De boeken en de kosten voor de examens kunnen door hun moeders niet betaald worden. Ook deze twee meisjes willen we graag een goede toekomst bieden, vooral ook omdat ze capaciteiten hebben.
En dan is het vrijdag 6 mei en de Nepalese Moederdag. In alle vroegte staat Minu bij ons hotel met eigengemaakte rijstepap, fruit en een bloemetje voor mij. Hester sluit aan met een lief boekje. Doordat vandaag alle dochters hun moeder gaan bezoeken is het in onze local bus overvol en moeten er zelfs mensen plaats nemen op het dak van de bus. De kinderen maken cadeautjes en Marijke en ik sluiten de dag af met een ontmoeting met Deepak Pokharel de bevlogen directeur van de beroemde Motherlandschool. Wat een inspirerende man en wat een vooruitstrevende onderwijsvisie heeft hij. Hij heeft zich de inhoud van het vorig jaar gekregen boek Autopoiesis eigen gemaakt en is er heel enthousiast over.
Vandaag een vrije dag met leuke uitstapjes in de omgeving van Pokhara. Morgen weer vroeg op om naar Renuka te gaan en daarna door naar Aamaghar. De komende dagen staat er nog veel op het programma. Tot woensdag hebben we de tijd in Pokhara, daarna terug naar Kathmandu.
Dank voor alle leuke reacties, maar vooral voor jullie support, waardoor we in staat zijn kinderen goed onderwijs te geven en een fijne tijd op school, en we daarnaast ook nog iets kunnen betekenen voor het welzijn van hun ouders en de omgeving van Pumdi Bhumdi.
Warme groet, Marlies
1 mei 2016
Namaste lieve allemaal,
De eerste week van ons verblijf zit er op. Graag wil ik met jullie terugblikken.
Ik merk dat het me dit keer moeite kost om datgene wat ik zie en voel te verwoorden. Hoewel de angst, die ik had om terug te keren naar Kathmandu en het hotel waar we de aardbevingen aan den lijve ondervonden hebben, ontzettend is meegevallen, doet het pijn om te zien wat de gevolgen nog elke dag zijn.
Wederopbouw is in Kathmandu niet of nauwelijks tot stand gekomen, de boycot aan de grens met India die 5 maanden heeft geduurd, heeft het dagelijks leven sterk beïnvloed, waardoor de economische situatie verder verslechterd is.
Het drukke Thamel, waar het altijd wemelde van de toeristen is veel minder druk en een aantal winkeltjes zijn gesloten. Electriciteit is nog maar heel beperkt aanwezig. Hoewel het niet door iedereen wordt uitgesproken voel je dat de mensen terneergeslagen zijn, het zwaar hebben en dat doet zeer.
Marijke, die ons dit jaar vergezelt maakt kennis met onze vrienden Bishwa en Bijay en bezoekt samen met Hester en ons de highlights van Kathmandu: de Swayambunath, de Bothnath, Durbar Square, dat na de aardbevingen zijn aloude glans heeft verloren en Pashupatinath, waar de rituele lijkverbrandingen plaatsvinden.
Bijzonder om te zien dat de stupa van de Tibetaanse Bothnath met vereende krachten wordt hersteld. Tibetanen staan samen met vrijwilligers zij aan zij en geven steen voor steen door om het complex op te bouwen. In het klooster tegenover de stupa zitten de Tibetanen en zingen hun mantra’s. Ontroerend! Na zoveel jaar ballingschap blijkt opnieuw hun veerkracht; je kunt iemands land innemen maar niet de ziel!
Donderdag 28 april reizen we met de bus naar Pokhara en worden allerhartelijkst ontvangen door Binod, Minu, Moti en Janak. En natuurlijk door Hari, hoteleigenaar van ABC. Dit is thuiskomen in een land, waar ik zo met hart en ziel van houd!
’s Avonds ontmoeten we Mariëlle met haar gezin. Mariëlle is leerkracht op praktijkschool de MET, waar zij samen met directie, team, ouders en leerlingen tijdens de kerstviering een fantastische actie voor Light of Life heeft georganiseerd. Aangestoken door het ” Nepalvirus” wil ze het land ontdekken door een rondreis te maken. Ze heeft haar reisprogramma aangepast om samen met haar gezin op bezoek te kunnen bij Aamaghar. En dat gaat gebeuren op 29 april.
We worden opgehaald met de schoolbus en tja, dan staan daar 82 kinderen klaar met bloemetjes en kransen en stralende toetjes en voelt het goed, o zo goed.
Onze gasten worden rondgeleid, de kinderen dansen voor ons en kok Tarajee heeft extra zijn best gedaan op het bereiden van de maaltijd.
We sluiten alle bekenden in onze armen en voelen opnieuw dat het bord dat hier is opgehangen ” elk kind een belofte ” vol overgave wordt nageleefd. Voor mij ultiem geluk!
Mooi ook dat Marijke en Mariëlle met haar gezin hetzelfde ervaren.
Mariëlle heeft sportspulletjes meegebracht en de kinderen spelen samen met haar zonen voetbal, springen touwtje, leren elastieken en badminton spelen.
Blij met de ballon worden de kinderen met de Robert Express naar huis gebracht en wij vergezellen hen en ervaren hoe ver het is voor onze Chutralkinderen om naar Aamaghar te komen. Het laatste stukje lopen we naar de woning van Anshu, die twee jaar geleden op Aamaghar startte en hier de kans kreeg om als onderwijsassistente aan de slag te gaan. Geweldig om te merken hoe deze vrouw zich ontwikkelt en hoe haar Engels met het jaar beter wordt. Siem wat hebben we toen een goede beslissing genomen!
We drinken verse yoghurt van de os, hobbelen terug naar Aamaghar en keren allemaal voldaan terug naar Pokhara, waar we afscheid nemen van Mariëlle, die de volgende dag doorreist naar Lumbini. We hebben met volle teugen genoten hoe haar twee zonen, zij en John omgingen met onze Aamagharkindjes en hoe alles wat ze van iedereen hebben meegekregen een mooie bestemming heeft gekregen.
Zaterdag 30 april is het weekend voor de kinderen en dit weekend duurt een dag langer omdat 1 mei een vrije dag is. Wij gebruiken de zaterdag om met een bootje het Fewalake over te steken en daar te klimmen naar de Peacepagode en vandaaruit af te dalen naar Devi Falls.
’s Avonds eten we bij Minu en tijdens de maaltijd wordt besproken wat we de komende dagen gaan doen voor Aamaghar.
En natuurlijk zijn er nog de moestuintjes van Anouk, de cadeautjes van Jens, het autootje van Luke en nog veel meer dat mag worden uitgedeeld. We gaan natuurlijk ook naar Renuka om te zien hoe het met haar is en ik kan bijna niet wachten om naar Durga te gaan.
Ook genieten is hoe Marijke zich moeiteloos de Nepalese leefstijl eigen maakt en omgaat met alles wat zich aandient.
We houden jullie op de hoogte van het verdere verloop van ons werkbezoek. Hoe leuk kan werken zijn!!!!!!!!
Lieve groet, Marlies
